คุณภาพน้ำทะเลชายฝั่ง ใน พ.ศ. 2565 พบว่า ส่วนใหญ่อยู่ในเกณฑ์ดีร้อยละ 59 (เพิ่มขึ้นจาก พ.ศ. 2564) รองลงมา เกณฑ์พอใช้ร้อยละ 31 (ลดลงจาก พ.ศ. 2564) เกณฑ์เสื่อมโทรมร้อยละ 7 (เท่ากับ พ.ศ. 2564) เกณฑ์เสื่อมโทรมมากร้อยละ 5 (เพิ่มขึ้นจาก พ.ศ. 2564) และเกณฑ์ดีมากร้อยละ 1 (ลดลงจาก พ.ศ. 2564) โดยมีแหล่งน้ำที่อยู่ในเกณฑ์ดีมาก 1 จุด ดี 124 จุด พอใช้ 66 จุด เสื่อมโทรม 14 จุด และเสื่อมโทรมมาก 5 จุด
       ทั้งนี้ เมื่อนำผลการตรวจวัดคุณภาพน้ำทะเลมาเปรียบเทียบกับมาตรฐานคุณภาพน้ำทะเลชายฝั่งตามประเภทการใช้ประโยชน์ในรายพารามิเตอร์ พบว่า ความเป็นกรด-ด่าง (pH) ออกซิเจนละลาย (DO) ฟอสเฟต-ฟอสฟอรัส (PO₄^3--P) ไนเตรท-ไนโตรเจน (NO₃^--N) แอมโมเนียรวม (Total NH₃) แบคทีเรียกลุ่มโคลิฟอร์มทั้งหมด (TCB) แบคทีเรียกลุ่มฟีคอลโคลิฟอร์ม (FCB) แบคทีเรียกลุ่มเอ็นเทอโรคอกไค (Enterococci Bacteria) และปิโตรเลียมไฮโดรคาร์บอนทั้งหมด (TPH) มีค่าไม่เป็นไปตามมาตรฐานคุณภาพน้ำทะเลชายฝั่ง เมื่อพิจารณาในช่วง 10 ปีที่ผ่านมา พบว่า คุณภาพน้ำทะเลมีแนวโน้มคงที่ โดยมีสัดส่วนของระดับดัชนีคุณภาพน้ำทะเลที่สามารถนำมาใช้ประโยชน์ได้ดีมาก-พอใช้ ยังคงอยู่ในระดับมากกว่าร้อยละ 90 อย่างต่อเนื่องตั้งแต่ พ.ศ. 2559 อย่างไรก็ตาม จุดที่มีคุณภาพน้ำทะเลที่อยู่ในเกณฑ์ดีระหว่าง พ.ศ. 2564 - 2565 ลดลงมากที่สุด คือ พื้นที่อ่าวไทยตอนในและจุดที่มีระดับคุณภาพน้ำทะเลดีมาก จำนวน 1 จุด คือ อยู่ในพื้นที่อ่าวไทยฝั่งตะวันตก และจุดที่มีระดับคุณภาพน้ำทะเลเสื่อมโทรมมาก จำนวน 5 จุด อยู่ในพื้นที่อ่าวไทยตอนในบริเวณปากแม่น้ำเจ้าพระยา ท่าจีน และอ่าวชลบุรี (กรมควบคุมมลพิษ, 2566)